Dzień, jak co dzień.

Obudziłeś się pewnego dnia, a słońca nie było.  Obudziłeś się pewnego dnia i odkryłeś, że zniknęła również miłość.  Obudziłeś się pewnego dnia, a dzień zaczął  z ciebie drwić.  Pomyślałeś, że to nadal koszmarny sen.  Lecz on nie zniknął, on na jawie zaczął swym, realnym istnieniem żyć.  Co się stało, przecież wczorajszy dzień, był jak zawsze dla nas?  Więc pytasz, po raz kolejny siebie.  Co się stało?  Przecież jeszcze wczoraj było słońce, a wieczór pokazywał gwiazdy na niebie i dla nas dwojga tak wiele, to oznaczało.  Nagle budzisz się, szukasz ciepła, pieszczoty, miłości a znajdujesz chłód, który pozbawił ciebie ich radości.  Pozostała, tylko pusta poduszka i na niej odcisk twej głowy. Ciągle jeszcze czuje na swym ciele, dotyk twych dłoni.  Kto ciebie zabrał, gdzie mam ciebie szukać. Co się stało z dniem wczorajszym, że pozostała po nim pustka.  Pustka szarości. Gdzie, nagle zniknęłaś. Kto odebrał mi szczęście, które dajesz jemu teraz?   Jakie to teraz, zwyczajne.

Ślepa wiara i zaufanie, to już relikty przeszłości. Tracąc je raz, nie powrócimy do pełni ich treści, przesłania i wartości.  Teraz są słowami, lecz tylko dla tworzenia pozorów. Dlaczego je tracimy, coraz bardziej? Czy jesteśmy mniej naiwni? Czy mniej wrażliwi.?  Być może, dlatego że coraz częściej kierujemy się podejrzliwością, zamienioną właśnie z wiary i zaufania, na coś co staje się sobie obcością.  Jesteśmy mniej czuli, serca nie stają się przechowalnią uczuć?  Być może, nie ma już dla nich tam miejsca a, jeśli nawet boimy się przyznać.  Co, nas zniewala w ich okazywaniu. Rozczarowania krępujące nasze, kolejne odkrycia siebie przed innymi. Giną więc uczucia, a my wraz z nimi.

Kładziesz się sam spać, lecz z oczekiwaniami. Na co, sam nie wiesz. Było słońce, były gwiazdy. Wszystko było, to czego już nie ma między nami.