Blaski i cienie dni.

Wczoraj.    Młodość, szaleństwo, fantazyjne wizje przyszłości nie przyjmujące, i wręcz nie dopuszczające do świadomości możliwości ich niezrealizowania.  Pęd ku przeznaczeniu z szeroko rozłożonymi ramionami. Dający poczucie lotu w niezmierzonych przestworzach możliwości.  Miłość zaklęta w każdym kielichu kwiatów. Czekająca tylko na uwolnienie i utulenie w delikatnych dłoniach.  Radość z każdego poranka, który bez najmniejszego skrępowania obsypywał nas pocałunkami. Szepcząc na ucho obiecywał spełnienia każdego życzenia.  Piersi pełne wolności, bez chociażby jednego najmniejszego ciążącego na nich kamyczka utrudniającego oddech, Po przez ciężar zmartwienia lub niepowodzenia.  Bose stopy ledwie muskające kobierce stworzone z polnych kwiatów, na rozległych łąkach i polanach wolności.  Skrzydła rajskich ptaków, trzepoczące w sercach na poczucie choć najmniejszych, ale pierwszych zauroczeń i wzruszeń.  Usta niecierpliwie oczekujące słodkiego smaku rozkoszy.  Łagodzącego głód pożądania.  Oczy pełne blasku tańczących w nich iskier przekory, śmiałości i zdumienia w obliczu poznania, każdego nowego nieznanego.

Dzisiaj.    Dojrzałość, rozsądek, fantazyjne wizje przyszłości dotknięte ostrożnością, ich świadomość dopuszczająca zwątpienie.  Niegdysiejszy pęd zwolnił swe tępo. Ramiona jakby zmęczone, lecz nadal próbujące utrzymać równowagę w poczuciu stabilności lotu i przez to nie przekreślające możliwości szybowania w przestworzach.  Miłość już dojrzała, z kwiatów przemieniona w owoce. Nadal trzymana w dłoniach, tylko że już bardziej szorstkich.  Radość poranka, teraz jakby zawstydzona swą poprzednią spontanicznością a jej szepty obiecujące spełnienia wszystkich życzeń i obietnic, coraz cichsze jak gdyby nie była pewną ich spełnienia.  Pocałunki namiętności przerodzone w pocałunki przyjaźni.  Piersi tracące swą jędrność, nie mogące już się równomiernie unosić po przez doświadczenia, które położyły na nich niewidzialny kamień.  Kiedyś bose stopy, teraz obute, lecz kierowane rozsądkiem wybierają wydeptane ścieżki, omijając kwieciste kobierce, mając świadomość myśli o ich zniszczeniu.  Serce zostało osamotnione po przez utratę rajskich ptaków, które niezauważalnie  je opuściły czując że mogą zostać zamknięte w niewidzialnych klatkach, nie dających dostępu do uczuć.  Usta zamiast słodkiego smaku rozkoszy, zaczęły zbyt często odczuwać smak goryczy.  Choć ich głód tylko nieznacznie osłabł nie jest już, każdą niezapomnianą chwilą pocałunku.  Oczy chyba zbyt dużo już widziały, bowiem przygasły w nich światełka niesfornych dotąd ogni, jak gdyby ktoś lub coś chciało je za wszelką cenę ugasić.  

 W przeddzień jutra.   Tym czasem na niebie, nie pojawił się żaden znak. Nie zebrały się ciężkie deszczowe chmury, poprzecinane jaskrawymi błyskawicami. Wiatr nie chciał zniszczyć wszystkiego, co tylko by stanęło na jego drodze, i co zwykł robić w chwilach swego największego gniewu. Żadna ulewa, nie chciała spuścić kurtyny ciemności stworzonej z niedających się w żaden sposób ogarnąć powodzi, łez płaczu nieba.  Świat zdaje  się być niezmiennym w swym codziennym rytmie, kolejny mijający dzień nie różni się niczym od poprzedniego.

Jutro.   Kolejny początek, nieznane, nieodgadnione, zagadka przyszłości. Nadzieja. A, może tylko kolejne złudzenia?