Coś nieuchwytnego.

Budzisz się i nie wiesz kim jesteś?  Znasz swoją tożsamość, jako człowiek, ale cóż prócz tego?  Może równolegle jesteś gwiazdą, ledwie widoczną na niebie o bladym świcie, dającą ostatnie wskazówki nocnym wędrowcom, szukającym swej drogi.  Być może, staniesz się spóźnionym promykiem słońca, który obudzi  zmęczonego wędrowca, dając mu odpocząć, lecz jednocześnie dając mu szansę przedłużającą dotarcie do kresu swego przeznaczenia. Kto wie, czy nie staniesz się kroplą rosy gaszącą pragnienie, ratującą życie.   Nie zmienisz przeznaczenia, choć tyle razy wydaje się tobie, że pomyliło ciebie z kimś innym.  Próbować jednak, nie jest niczym złym i choćby bywały niepowodzenia, nie możesz się tak po prostu poddawać.   Zasypiasz z miłością w sercu, i niemożliwym zdawało się tobie przebudzenie, bez tego uczucia.  Przychodzi jednak chwila, która ma na imię zwątpienie.  Próbujesz ją zrozumieć, a ona z ciebie kpi. Nie otrzymasz bezpośredniej odpowiedzi. Są za to niezrozumiałości, których możesz nie dostrzegać, lub nie chce się dostrzec.  Zrozumienie byłoby wybawieniem dla rozsądku, ale czym  jest  jego brak?   Urzeka nas łąka pełna rozkwitających kwiatów. Górskie strumienie, wraz ze swą siłą wydobywającą, niby z ni kąt   Jesteśmy zafascynowani, bezmiarem mórz i oceanów. Mimo strachu, odczuwamy podziw dla burz i wiatrów, dla ich potęgi.  W tym wszystkim próbujemy odnaleźć  siebie.  Może, właśnie jesteśmy to my. My ,jesteśmy tymi żywiołami nie dającymi się okiełznać.  Spróbujmy odnaleźć siebie.  Nie dajmy się stłamsić regułom, kanonom, przyzwyczajeniom. Chcesz być wiatrem nieokiełznanym, bądź nim! Chcesz być przepięknym  kwiatem, bądź nim.  Chcesz być szaleństwem, to twój wybór. Chcesz być sobą, to zostań sobą i to będzie prawda.