Postrzeganie.

Przyszedł dzień, zresztą podobny do wielu innych, niewyjaśniony. I, jak to zwykle bywa, znaków na niebie, czy też na ziemi, próżno by było szukać.  Choć, może się pojawiły, lecz ty ich nie dostrzegłeś. Przynajmniej, do pewnego czasu. Przyzwyczajony do szarości dnia, nie oczekiwałeś żadnej zmiany. Tymczasem, twoje wewnętrzne ja, stukotem serca próbowało się do ciebie dostać. Trudno, jednak jest przedostać się, poprzez letarg uczuć uśpionych.  One, nie budzą się na zawołanie. Często, nie słyszą dobiegającego do nich stukania, lub dochodzi do nich odgłos tak słaby, że nie wiedzą. Czy, to jest nadal sen, czy prawdziwe wołanie do przebudzenia.  Od czego, jednak jest przyjaciółka.  Jedyna wierna, niezakłamana.  Natura. Czy też człowiecza, czy też przyrody, czy też nieokreślona dotąd, przez nikogo nie nazwana i niezdefiniowana. Lecz, musi być prawdziwa.  W końcu jednak otwierasz oczy, choć jeszcze mgłą snu spowite, lecz z każdym podniesieniem powieki, coraz bardziej ostrość odzyskujące.  W swej głowie, nadal słyszysz coś, co może być przekazem. Lecz jest on odległy, cząstkowy, niewyraźny.  Po przebudzeniu, potrzeba jeszcze kilku chwil, by znaleźć przejście pomiędzy światami.  Nie zawsze jednak, jest to takie proste. Bywa tak, że przez długi czas pozostajesz w świecie, sennej iluzji. Narażasz się wtedy, na rozczarowanie a zamiast powolnego strumienia rozkoszy, napotykasz niebezpieczny wodospad goryczy.  Jeśli jednak, po tym przejściu odczuwasz swobodę myśli, dzień potrafi tobie dać z siebie wszystko, co najpiękniejsze.  Kiedy widzisz piaszczystą ziemię, może wydawać się dla ciebie ugorem, nie wartym nawet spojrzenia. Lecz równie dobrze, możesz spojrzeć na to zupełnie inaczej.  Zobaczyć ziemię, wartą wysiłku, dania jej szansy na powrót do życia i obfitych plonów.  Może potrzeba, tylko kilku ziaren chęci, może przezwyciężenia własnych słabości, a może po prostu tylko odwagi. Twoje serce, nadal wystukuje niespokojny rytm. Lecz, zaczyna już tworzyć melodię, na którą czekasz.