Podróż w nieznane.

Budujesz, swoją arkę. Arkę, być może nie przymierza, nie dla całego świata.  Lecz taką, która będzie twoim schronieniem, przed potopem niespełnień, przegranych, lub też zawiedzeń. Budujesz, swoją arkę. Arkę, ocalenia swej istoty, która pozwoli tobie, na unoszenie się, i wznoszenie na sztormowych falach przeżyć.  Budujesz, swoją arkę. Lecz, nie ze ściętych drzew, tylko z uczuć duszy.   Cóż, możesz ze sobą zabrać, w podróż nieznaną.  Może, bagaż doświadczeń, który byłby ostrzeżeniem przed przegraną. Lub, też równie dobrze, pełen wskazówek na wygraną. Być to mogą, właśnie te drzewa których nie ściąłeś , by ową arkę zbudować. Bo, one do ciebie przemawiają w swej mądrości. Być może, kwiaty w których kryje się piękno i miłość. A, może nasiona ufności, zaufania i wiary w to, że nie zawsze trzeba być skrzywdzonym, krzywdzącym. Tylko, tym kogo często nie bierzemy pod uwagę, czyli sprawiedliwym.  Nie wyrocznią, nie prawdą jedyną, popadającą w samo zachwyt, lub samouwielbienie. Lecz czystą ewentualnością, wyborem, możliwością. Garścią ziemi, zaczątkiem do szczerości, z której  kiedyś zbudujesz cała drogę.  Zapewne, zabrał byś ze sobą wiatr, który by swym oddechem napełniał płuca twych żagli.  Wiatr, który dał by siłę skrzydłom gołębim twego serca, na podróż do miejsca w którym chciałbyś osiąść.  Słońce radosne i ciepły deszcz, blask księżyca i gwiazdy na niebie. Wszystko po to, by przetrwać i nie zagubić siebie, w trudnej podróży.  Nie możesz również zapomnieć, o choć kilku iskrach ognia. Ognia, który może doprowadzić ciebie do gorączki myśli, i zniszczyć. Lecz, również tegoż samego, tyle że w innych barwach pałającego. Ognia, dającego poczucie bezpieczeństwa, ciepła, a nawet rozkoszy. Ognia, niosącego ze sobą spokój i tak potrzebne światło nadziei, dla wędrujących tak jak i ty pośród nocy.  Dlatego właśnie, budujesz arkę.  Zwyczajną łodzią pływasz teraz, a chcesz to zmienić.  Potrzebujesz czegoś więcej, światła, uczuć, przestrzeni.  Potrzebujesz arki, by swe życie odmienić.