Koniec lub początek.

Przyszła chwila prawdy. Chwila, kojarząca się wszystkim z momentem, ale jak jest miedzy nimi różnica? Moment jest oka mgnieniem, a chwila jest wyczekiwana. Tylko czego bardziej oczekujemy?  Oczekujemy, by jedna i druga była dla nas pomyślna, by dawała nam zadowolenie, szczęście, a przede wszystkim miłość, której tak bardzo potrzebujemy.  Świat nie jest jednak, zbudowany z samego, szczęścia, dobroci i miłości.  Świat jest skomplikowaną materią świadomości. Dobro potrafi zamienić w zło, a zło w dobro i nikt nie jest w stanie przewidzieć, kiedy ta przemiana nastąpi.  Jesteś człowiekiem i tylko człowiekiem, nie zapominaj o tym!  Czas wszystko zmienia i choć dobrze o tym wiesz, karmisz się potęgą przyszłości.  Miraże twej wyobraźni, potęgują w tobie, wyolbrzymieniem siły twej mocy, a nie jednokrotnie złudzenia potęgi, tak mylne.  Czym się później stają?  Rozczarowaniem. To, chyba odpowiednie słowo. Mimo to, masz w sobie coś, co nie pozwala, tobie, nam wszystkim, z nich zrezygnować.  Chwytasz, każdą cząstkę ulotności. Te jednak, też mają swoje odcienie.  Może, równie złudne?  Nie wiesz, co zrobić, jak postąpić?  Każde wyjście wydaje się złe, a przecież musisz podjąć decyzję.  Dni stają się męką, a noce przeistaczają się w koszmary.  Stajesz na progu i nie wiesz, czy masz go przekroczyć , czy nie, zamykasz oczy.  Masz wybór.  Potrafisz również dostrzec, całkiem inną wizję przyszłości.  Stajesz się motylem, który potrafi wznieść się z nad przepaści, i polecieć tam, gdzie kwieciste, zielone łąki obiecują ukojenie.  Jednak, jego skrzydła są tak delikatne, że ledwie unoszą, twoje cierpienie.  W tym momencie, swą siłę pokazuje wola. To ona potrafi jemu dać wiatr, by nie zrezygnować z tego lotu, chociażby miał być jego pierwszym i ostatnim.  To ona potrafi przekształcić zwykły, niepozorny , dla niektórych wręcz odrażający kokon, w postać zachwycającą swym pięknem. Mimo ryzyka niepowodzenia próbujesz, i jeśli się tobie to uda, odczuwasz szczęście spełnienia. Dotykasz płatków kwiatów, czujesz ich woń przeszywającą najdrobniejsze nuty grające w twej duszy. Nie zastanawiasz się, co będzie potem, najważniejsza jest, chwila szczęśliwa.  Niestety i ta ma swój kres. Motyl w tobie powoli umiera, tak jak to co dawało silę jego skrzydełkom. Zostajesz na świecie sam.  Piękno straciło swój czar.  Przyszedł dzień ostateczny, jednak, czy to twój dzień.  Rozpaczasz?  Tak.  To w końcu ludzkie, a ty jesteś człowiekiem. Więc czemu się dziwisz?  Zadajesz sobie pytanie, dlaczego odeszła?  Możliwe, że będąc człowiekiem, wszystko ma zupełnie odwrotną formę.  Z pięknego motyla, przeistaczasz się w jego pierwotną postać, która już nie wabi pięknem, kolorami i delikatnością.  W co, tym razem się zamienisz?  Może? W ???